مشق ما شماره اول

اکنون به مسئله خود برمی‌گردیم: فقر آموزشی و ده‌ها عامل ریز و درشتی که ایجادکننده یا شدت‌دهنده آن هستند. برای پرداختن هر یک از این عوامل می‌توان از این رویکرد استفاده کرد. در میدان آموزش و پرورش، مدیران سطوح عالی و میانی، مدیران مدارس، معلمین، پرسنل و در نهایت دانش‌آموزان و خانواده‌هایشان بازیگران اصلی هستند. اما بازیگران دیگری نیز در سایر عرصه‌ها هستند که تصمیماتشان بر وضعیت فقر آموزشی بسیار اثرگذار خواهد بود. برنامه‌ریزان اقتصادی، بانک‌ها، نظام آموزش عالی (تربیت معلم)، موسسات آموزشی و فرهنگی خصوصی، ناشران کتاب‌های کمک‌آموزشی، رسانه‌ها، سازمان‌های مردم‌نهاد، فعالان حقوق کودکان، تشکل‌های صنفی و حتی سازمان‌های بین‌المللی. شاید در نگاه اول به نظر برسد هماهنگ کردن این همه بازیگر و ذینفع و ایجاد فضای گفتگو میان آنان که تا کنون فضای میانشان بیشتر به میدان جنگ شباهت داشته سخت و غیرممکن است، اما به واقع باید گفت راهی بهتر از این پیش پای ما وجود ندارد. حتی سخت‌ترین مسیرها را هم بالاخره باید با یک گام رو به جلو آغاز کرد، هرچند که احتمال دارد در هر جایی از این مسیر به بن‌بستی بربخوریم و ناچار به تغییر مسیر، حتی عقب‌نشینی برای به دست آوردن فرصتی دوباره برای حرکت رو به جلو باشیم و برای مقابله با فقر آموزشی، نخستین گام چیزی نیست جز «گفتگوی اجتماعی»